การจัดหาและส่งเสริมค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสม (Living Wage) ประเด็นเร่งด่วน เพื่อขับเคลื่อนเป้าหมาย SDGs

• ระดับค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสม เป็นรายได้ที่เพียงพอต่อความจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิตของตนเองและครอบครัวครอบคลุมค่าอาหารที่มีปริมาณพอเพียง ค่าที่อยู่อาศัยค่าสาธารณูปโภค ค่าใช้จ่ายในการศึกษา ค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพ ค่าเดินทาง ค่าเสื้อผ้า และค่าใช้จ่ายอื่นๆ ที่จำเป็น
• การให้ความสำคัญกับระดับค่าจ้างที่เหมาะสมกับทักษะของแรงงานภายในองค์กร และขยายขอบเขตไปถึงแรงงานในห่วงโซ่อุปทาน

ค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสม (Living Wage) จึงเป็นแนวคิดที่มุ่งยกระดับคุณภาพชีวิตให้แก่แรงงานที่ได้รับค่าจ้างในระดับต่ำสุด ให้ได้รับค่าจ้างที่เหมาะสมกับมาตรฐานการครองชีพที่ดี โดยการจ่ายค่าจ้างที่เป็นธรรมให้พนักงานทุกคน ไม่เพียงลดความเหลื่อมล้ำ แต่ยังเป็นการสร้างห่วงโซ่อุปทานที่ยืดหยุ่นพร้อมรับความเปลี่ยนแปลงด้วย



บริษัทต่างๆ จึงต้องก้าวไปไกลกว่าข้อกำหนดทางกฎหมายเพื่อปรับปรุงค่าจ้างและเพิ่มคุณภาพชีวิตของพนักงาน  

• ตั้งแต่ปี 2015 การเติบโตของอินเตอร์เน็ตเพิ่มช่องทางสร้างรายได้ทั่วโลก มีผู้คนเชื่อมต่อกับอินเตอร์เน็ต 300 ล้านคนต่อปี รวมถึงคนในพื้นที่ห่างไกล ทำให้ประชากรส่วนใหญ่เข้าถึงโอกาสสร้างรายได้ใหม่ๆ
• จนถึงตอนนี้ มีเพียง 4 เปอร์เซ็นต์ของบริษัททั่วโลก และ 10 เปอร์เซ็นต์ของบริษัทเกษตรกรรม เหมืองแร่ หรือบริษัทเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (ICT) ขนาดใหญ่ ที่แสดงความมุ่งมั่นตั้งใจจะจ่ายค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสมแก่คนทำงาน
• มากกว่า 28 ล้านคนตกเป็นเหยื่อแรงงานบังคับ และเด็กกว่า 168 ล้านคนทั่วโลกถูกใช้แรงงานอย่างผิดกฎหมาย

 บทบาทของภาคธุรกิจ

ภาคเอกชนสร้างงาน 90 เปอร์เซ็นต์ในประเทศกำลังพัฒนา แต่ธุรกิจต้องดำเนินการต่อไปเพื่อให้แน่ใจว่าคนงานและครอบครัวได้รับค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสม การละเมิดสิทธิของคนงานยังคงเกิดขึ้นทั่วโลก โดยเฉพาะในเศรษฐกิจนอกระบบ การทำสัญญาอิสระ และในห่วงโซ่อุปทานทางการเกษตร ซึ่งคนงานต้องเผชิญกับชั่วโมงการทำงานที่ยาวนาน วันหยุดน้อย และไม่มีการลาป่วย โดยได้รับค่าจ้าง

ในฐานะแหล่งการจ้างงานที่ใหญ่ที่สุด ภาคเอกชนมีบทบาทสำคัญในการสร้างงานที่เหมาะสมให้กับผู้คนในทุกประเทศ รวมถึงการปรับปรุงสภาพการทำงานของคนงานทั่วโลก โดยเฉพาะประชากรที่มีความเปราะบางมากที่สุด การดูแลให้คนงานทุกคนได้รับค่าจ้างที่สามารถสนองความต้องการขั้นพื้นฐาน รวมถึงสนับสนุนครอบครัวได้ เป็นพื้นฐานของแนวทางความยั่งยืนที่ยึดผู้คนเป็นศูนย์กลางและไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง

แม้ว่าการจ่ายค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสม มักถูกมองว่าเป็นต้นทุน แต่ก็ให้ประโยชน์มากมายแก่ธุรกิจ เช่น สร้างแรงจูงใจให้พนักงานทำงานอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น อัตราการลาออกและขาดงานจะลดลง ทั้งยังเพิ่มแรงดึงดูดผู้มีความสามารถหน้าใหม่ ที่จะมาช่วยสร้างการเติบโตให้ธุรกิจ

ในภาพใหญ่ นี่คือการลงทุนที่ให้ผลตอบแทนคุ้มค่า เพราะนับเป็นการปรับปรุงประสิทธิภาพของห่วงโซ่อุปทาน แก้ปัญหาความยากจน และลดความเหลื่อมล้ำ รวมถึงแสดงให้เห็นว่าองค์กรมุ่งมั่นต่อการเคารพและส่งเสริมสิทธิมนุษยชน

นอกจากเป้าหมายภายในองค์กร บริษัทสามารถจัดทำแผนปฏิบัติการร่วมกับผู้รับเหมา พันธมิตรในห่วงโซ่อุปทาน และผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลักอื่นๆ เพื่อผลักดันค่าจ้างหรือรายได้เพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสมในระดับประเทศ การเพิ่มค่าจ้างที่ยั่งยืนควรได้รับการส่งเสริมด้วยการผสมผสานนโยบายเศรษฐกิจระดับจุลภาคและมหภาคที่ส่งผลให้เกิดการเติบโตทางเศรษฐกิจ  ไปพร้อมกับการกระจายผลของการเติบโตนี้อย่างยุติธรรม

• Álvarez-Díaz & Villalón (AD&V) บริษัทออกแบบในประเทศเปอร์โตริโก มุ่งมั่นจะจ่ายค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสมให้พนักงาน 100 เปอร์เซ็นต์ จึงติดต่อมหาวิทยาลัย MIT ให้รวมเปอร์โตริโกไว้ใน MIT Living Wage Calculator เครื่องมือคำนวณที่จะเปรียบเทียบค่าครองชีพกับค่าจ้าง ความยากจนและค่าแรงขั้นต่ำของพื้นที่นั้นๆ เพื่อกำหนดจำนวนเงินที่จำเป็นในการใช้ชีวิต โดยในปี 2022 บริษัทได้ขึ้นเงินเดือน 55 เปอร์เซ็นต์ให้พนักงานทั้งบริษัท ซึ่งสอดคล้องกับมาตรฐานจากการคำนวณดังกล่าว

ปี 2003 Amy Glasmeier ศาสตราจารย์ด้านภูมิศาสตร์เศรษฐกิจแห่งสถาบัน MIT ได้ริเริ่มโครงการ MIT Living Wage Calculator  โดยปัจจัยที่นำมาคำนวณ ประกอบด้วย ค่าอาหารค่าดูแลเด็ก ค่ารักษาพยาบาล ค่าที่อยู่อาศัย ค่าขนส่ง ความต้องการขั้นพื้นฐานอื่นๆ เช่น เสื้อผ้า ผลิตภัณฑ์ดูแลส่วนบุคคล อินเตอร์เน็ต อัตราภาษีในแต่ละรัฐ จำนวนสมาชิกเด็กและผู้ใหญ่วัยทำงานในครัวเรือน

ขั้นตอนการคำนวณ แบ่งเป็น 4 ขั้นตอน 

1. รวบรวมค่าใช้จ่ายทั้งหมดของครัวเรือนในแต่ละปี (อ้างอิง https://livingwage.mit.edu/pages/methodology)
2. บวกด้วยค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมของรายได้และภาษีเงินได้ หักจากเช็คเงินเดือน (Payroll Taxes)
3. หารด้วยจำนวนผู้ใหญ่วัยทำงานในครัวเรือน (ทำงานประจำ 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์)
4. คำนวณเป็นค่าจ้างเพื่อการดำรงชีวิตที่เหมาะสม (รายได้ต่อชั่วโมง)

• McCormick ผู้นำระดับโลกด้านเครื่องปรุงรสชาติ ในประเทศสหรัฐอเมริกา กำลังเพิ่มทักษะ รายได้การเข้าถึงบริการทางการเงิน การศึกษา โภชนาการ และสุขภาพแก่เกษตรกรรายย่อยในห่วงโซ่คุณค่าของพวกเขา โดยองค์กรได้สร้างผลกระทบเชิงบวกแก่เกษตรกรไปแล้วกว่า 31,000 ราย